Hayat bizleri öyle şekillendirdi ki, "kendim" demeyi unuttuk.
Sorumluluk alarak yetiştik, sevgiyi saygıyı öğrendik ailemizde, doğru olmayı, dürüst olmayı, düzgün insan olmayı öğrendik. Ailemize ve çevremize faydalı olmaya çalıştık.
Helal kazanmaya, israf etmemeye, yardıma ihtiyacı olana el uzatmayı öğrendik, dünya telaşımızın içinde üstümüze düşenleri yaptık. İyi evlat, öğrenci, çalışan olmak için uğraştık.
Damlaya damlaya göl olur atasözü bizi anlattı bazı zamanlar,
Sıkıntımızı üzüntümüzü açığa vurmak bize göre değildi belki, üzülenle üzüldük, ağlayanla ağladık.
Hüznü erdem zannettik, halbuki gülümsemek erdem imiş.
Üzüntü damlaları biriktikçe mutsuz olmayı sınadık.
Mutlu olmak için "ÖNCE BEN" deneceğini öğrendik.
Meğer ne kolaymış yaşamak, ne rahatmış hayat, ne güzelmiş dünya
Önce kendimi sevdim seveli insanları daha fazla sever oldum
Önce kendime değer verdim vereli diğer insanları daha iyi anladım
Önce kendim için yaşayınca çevreme daha mutlu baktım
Belki bencil bulacaksınız beni, ama hiç öyle değil
Önce ben diyeli, beni mutlu etmeye çalışalı dünya daha bir renklendi
Kendime dönünce yeteneklerimi keşfettim. Kendi özgünlüğümü hissettim
Tabii ki "vesile"lerim vardı bu yolda. Onların duacısıyım.
Sizden "Önce Ben" demenizi istiyorum. Siz kendinizi farkedince diğer bireyleri ve onların özgün'lüklerini de farkediyorsunuz.
nilüferçiçeği-08.03.2008
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder